Schrijven; de rode draad in mijn leven

Ik ben nog net niet geboren met een pen in mijn hand. Het moment dat ik letters kon schrijven en woorden kon vormen in zinnen, voelde ik hoe de magie van verhalen opschrijven door mijn lijf begon te stromen. Schrijven is jezelf verliezen in een verhaal wat in je hoofd leeft. Jij alleen kan het verhaal sturen. Het gaf verlichting en maakte me machtig.

Ik was daarom ook nog maar net 7 toen ik mijn eerste dagboek kreeg. Een paar jaar later schreef ik mijn eerste verhalen en tekende ik er plaatjes bij. Het was mijn manier van ontsnappen uit heel veel situaties wat mij verdriet gaf.

Schrijven redde mij keer op keer. Het was en is nog steeds de rode draad in mijn leven. Tijdens het schrijven werd ik niet gepest op school, stond ik niet op het punt om geopereerd te worden, was er niet dat strenge dogmatische christelijke geloof dat mij dwong om niet te zijn wie ik ben.

Nee ... Ik bepaalde wat er met de hoofdpersoon gebeurde. Met een pen in mijn hand was en ben ik mezelf. Het was puur natuur! Net zo natuurlijk als een bij die naar een bloem vliegt en water dat door een beekje stroomt. Als ik schrijf voel ik hoe er een luik met het universum wordt geopend en ik een verbinding voel met mijn talent.

Naast mijn werk als creative writer bij Creative Cosmetics, schrijf ik in mijn vrije tijd aan mijn boek. Indoctrinatie, is geen biografie, maar gaat wel over hoe de kerk en religie je leven kan indoctrineren.

Iedereen wordt geboren met haar of zijn eigen levensritme. Het is een natuurlijke flow dat jou als persoon naar een zelfstandig handelend persoon brengt. Een persoon met zelfvertrouwen, vertrouwend op haar of zijn eigen kracht. Als ouder is het jouw opdracht je kind met zijn of haar eigen levensritme bij te staan. Bijstaan met jouw levenservaring.

Ook ik werd geboren met mijn eigen levensritme. Alleen werd door de opvattingen van mijn ouders dit wreed verstoord. Zij hadden ideeën hoe mijn levensritme moest lopen. Niet mijn wil, maar hun en Gods wil. Het ging dwars tegen mijn natuur in. Dat deed pijn, niet alleen fysiek, maar zeker ook psychisch.

Mijn wil werd vaak gebroken, net zoals dat op jonge leeftijd mijn hart werd gebroken. Door mijn moeder! Het onvoorwaardelijk vertrouwen wat ik in haar had, was weg. Ik sprak met mezelf af om voor de helft in de pijnlijke christelijke werkelijkheid te leven en het andere deel nam ik in bescherming.

Alleen tijdens het schrijven kwam dat 'verborgen' deel tot leven. Een deel dat zij nooit van mij hebben afgepakt met hun rare christelijke ideeën. Dat moest van mij blijven en het bleef ook van mij.

"Stay faithful to the stories in your head"