Vandaag liep mijn beste vriendin mee

Vandaag maakte ik een korte wandeling door een klein bosgebied bij mij aan het einde van de wijk. En ik dacht tijdens het wandelen; wat is het tegenovergestelde van burn-out? Zo'n 6 jaar geleden had mijn lijf het grootste signaal EVER gegeven! Ik was op en ik had al voor meer dan een jaar al die kleine signalen genegeerd.

Kleine signalen? Eigenlijk waren het forse jongens. Ik zie me nog zitten, in de trein naar Leiden. Ik was jaloers op de mensen die gewoon fier konden opstaan. Ik wist soms gewoon niet hoe mijn lijf mij moest dragen. En dan heb ik het niet eens over lopen!

Ik had koffie nodig. Een paracetamol ... nah direct maar twee en gaan met de banaan. Doorzetten, tegen beter weten in! Vandaag liep ik door dat fijne natuurgebied en heel wrang. Zes jaar geleden moest mijn lijf twee keer een blaasontsteking en hysterische galblaas geven om mij stil te leggen.

Het was het begin van het einde! En nu ik aan het einde van van dat nare begin ben gekomen - weer met twee blaasontstekingen en een buikgriep - kijk ik met heel veel dankbaarheid terug op de afgelopen tijd.

Het was zwaar! Ik bleek Post Traumatisch Stress Syndroom (PTSS) te hebben. De basis ligt in mijn jeugd. Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin waar het normaal was om je kind te slaan. Het was de wil breken van het kind om het te richten - op wat zij noemde de wil en wensen van God. Eigenlijk meer die van hen. Maar ja slaan vanuit een zogenaamd liefhebbende God moet gewoon anders aanvoelen. Het brak niet alleen mijn hart, maar ook mijn vertrouwen van de mensen die van me hielden. Houden van was slaan, iemand pijn doen, je angstig voelen.

De afgelopen 9 maanden (het lijkt op een zwangerschap) heb ik kei en keihard gewerkt om te genezen van PTSS. Ik wilde dat het achtervolgen van die KAK herinneringen stopte. Dat die stationair draaiende auto uitging, omdat overal die beer op de loer lag om vreselijk uit te halen. Met zo'n stationair draaiende auto kon ik makkelijk vluchten. Zeker omdat ik van mezelf weet dat ik de sleutel altijd kwijt ben en stel je voor dat de pleuris uitbreekt? Nee ik moest op mijn hoeden zijn. Dat doet PTSS met je! Dat wilde ik heel graag kwijt.

En het is weg!

Waarom dan wéér twee keer een blaasontsteking en een buikgriep op de koop toe? Lichamelijke ongemakken zeggen je wat. Ik ben mijn hele leven PISNIJDIG geweest en dat moet eruit. Daarbij ontstaat door het vertrekken van die nijd plaats voor iets nieuws! DANKBAARHEID, BLIJDSCHAP, VREDE EN VERLICHTING!

Ik liep vandaag door dat bos en ik zag de schaduw van mezelf en ik dacht, daar loopt ze; mijn beste vriendin! En wat ben ik ongelooflijk trots dat het me is gelukt! Ik voelde hoe er iets warms in me ontstond! Het tegenovergestelde van burn-out moet burn-up zijn. DANKBAARHEID, BLIJDSCHAP, VREDE EN VERLICHTING van en voor jezelf, helpt je om up te burnen!

Ben jij ook trots op jezelf? Omdat jij ook de beste vriendin bent geworden van jezelf? Laat in een reactie jouw verhaal hierachter! Je kunt me ook mailen esther.roest75@gmail.com.