Waarom PTSS niet alleen bij militairen voorkomt

Als ik aan Post Traumatisch Stress Syndroom dacht, dacht ik altijd aan militairen die zwaar getraumatiseerd afgevoerd worden van het slagveld. Daarom rijm je dat niet als jezelf ook getraumatiseerd bent en ook PTSS blijkt te hebben ... GEHAD!

En dan is het bij mij best complex geweest. Een behoorlijke opstapeling aan trauma's. De ergste vind ik die uit mijn jonge jeugd. Dit kwam door de opvoeding van mijn ouders. Niet alleen het slaan (zij noemen het de wil breken door mij dreunen in de goede richting te geven. Richting God, want Hij eiste gehoorzaamheid), maar ook het bagatelliseren van mijn ouders 'het valt allemaal mee', het de schuld bij mij houden 'ik had het verdiend'. Of die ene 'Dat ik een vertekend beeld heb van mijn jeugd', maar ook de emotionele chantage van mijn moeder, waarbij zij riep 'waar heb ik het allemaal aan verdiend!' is echt zout in een open wond strooien. Het zet je op scherp als een scherpschutter!

Maar er is meer! Als je het hebt ... zo'n PTSS, dan ook maar een flinke!

Want ik heb een behoorlijk lang ziekenhuisgeschiedenis geschreven. Naast wat botbreuken hier en daar, bleek ik een aangeboren nierafwijking te hebben. Wat met een blindedarmontsteking op 12 jarige leeftijd met veel pijn aan het licht kwam.

Een geluk bij een ongeluk was dat ik in het ziekenhuis echt tot rust kwam. Daar werden mijn ogen geopend en kreeg ik de eerste bevestiging dat het 'thuis' vreemd was. Ook ontdekte ik mijn tweede liefde (schrijven is nummer 1) Popmuziek ... thuis werd daar natuurlijk niet naar geluisterd. De teksten, de muziek voelde zo natuurlijk aan. Het paste mij beter dan de Psalmen, de (klaag) gezangen en de opwekkingsliederen die op mijn zenuwen werkten. Zo benauwend!

Op mijn 17e kreeg ik te maken met Post Traumatische Reflex Dystrofie. Je autonome zenuwstelsel is dan zo overspannen dat een simpel wondje niet meer geneest. Dat het bij mij zo overspannen was, kwam door de trauma's uit mijn jonge jeugd. Geestelijke trauma's zorgen ervoor dat je autonome zenuwstelsel op slot gaat. 1+1=2!

Ik kwam wéér in het ziekenhuis. Mijn rechterarm werkte niet meer en ik moest daarna revalideren in een revalidatiecentrum. Maar ik genas! En ik weet wat de reden is.

Schrijven! De rode draad in mijn leven!

Schrijven kon ik toen niet met een pen! Want ik ben rechts en de dystrofie zat in mijn rechterarm. Maar met links tikte ik met de typemachine (zo'n ding uit de prehistorie) het leven terug in mijn rechterarm. Schrijven is een talent die niemand van me af kon nemen. Schrijven is gewoon mijn sleutel die ik nog steeds in mijn hart had! En wat in je hart zit, kan niemand van je afpakken. Hoe gebroken je hart ook is.

Op mijn 25ste kreeg ik door een genetisch onderzoek te horen dat ik het Lynch syndroom heb. Ik heb een zeer hoge kans op het krijgen van dikke darmkanker en baarmoederkanker. De coloscopieën die ik om het jaar vanaf mijn 18e kreeg, zouden mijn hele leven gaan duren en vanaf mijn 35ste kwam daar ook de baarmoeder onderzoeken bij. Het voelt als een zwaard van Damocles. Maar ondanks de weet van het Lynch syndroom, weet ik ook dat ik ook genetisch belast ben met positiviteit. Een bron die onuitputtelijk is. En hoe zwaar het was, hield positiviteit mij op de been.

Schriften vol quotes verzamelde ik. De woorden hebben nog steeds een helend effect op mij. Daarom deel ik de mooiste en soms grappige quotes hier met jullie.

Okay, okay ... ik dacht PTSS alleen bij militairen voorkwam! Maar wat ik hier schrijf begint al aardig op een slagveld te lijken. Thuis voelde ik me niet veilig, mijn lichaam kon ik ook niet vertrouwen en op school?

School was een hel! Omdat ik me vaak zwak voelde (kwam omdat ik me een groot deel van mijn jeugd ziek voelde) huilde ik snel, was ik verlegen en werd ik gepest. Jongens wilde mijn foto omdat ze natuurrampen verzamelden en ik kreeg te horen dat ik maar voor de trein moest springen! Dat hakt erin. En voor mijn toch al geknakte zelfvertrouwen deden die opmerkingen geen wonderen.

Ik was op jonge leeftijd altijd op mijn hoede. Nergens voelde ik mij veilig en op 14 jarige leeftijd had ik een nare ontmoeting met een man. Ik ontwikkelde straat en mensenvrees. Mijn verlegenheid was extreem en assertiviteit kwam niet voor in mijn woordenboek.

Maar ik dacht altijd dit!

Als jij gelukkig kan zijn, kan ik dat ook! Dingen die me niet geleerd was, leerde ik mezelf aan. Ik leerde te praten, mezelf te ontplooien, ik zocht alles buiten mijn comfort zone. Omdat eigenlijk alles buiten mijn comfort zone lag. Ik voelde een kracht ontstaan, wat soms leek op overleven.

Nu de stress uit mijn lijf is en de trauma's langzaamaan weg zijn gevloeid kan ik opstaan. Negen maanden lang heb ik samen met Ina mijn therapeut gewerkt om nu te kunnen gaan werken aan de persoon die ik bij geboorte al was. Esther, niet meer verborgen! Esther betekent verborgen ster en verborgen schoonheid. Ik mag nu eindelijk gaan schitteren!

Negen maanden, de duur van een zwangerschap. En na een zwangerschap komt er een geboorte. En zo voelt het nu ook. Ik voel me herboren!

Wil je reageren op deze blog? Dat kan. Laat je reactie hierachter of mail je liever? Stuur je mail naar esther.roest75@gmail.com.