Wat zou je zeggen?

Wat zou je zeggen tegen je kleine ik? Wat zou je doen als je haar zag? Zou ze lachen, zou ze huilen en in je armen vliegen? Wat zou je haar vertellen als ze je vragend aan kijkt? Hoe zou je haar achterlaten? Met wat voor gevoel? Misschien een gevoel vol van hoop, humor en kracht?

Ik zou haar vertellen dat uiteindelijk alles goed zou komen. Dat ondanks het verdriet en de pijn, ze na 43 jaar verlost zou zijn van nachtmerries, opgelegde opvattingen en de dogma's van religie.

Ik zou haar zeggen dat de weg naar NU niet altijd makkelijk zou zijn. Maar ook dat het uitzicht van nu mooi is. Dat ze een lieve, mooie en intelligente man zal hebben. Een kind, een zoon die haar haar jeugd terug heeft gegeven. Dat ze werkt en dat haar talent goed bewaard is gebleven en ze een leven kan gaan invullen volgens haar droom. Een droom die ze toen al had, maar niet mocht uitspreken!

Ik zou haar zeggen dat de breuk met haar ouders pijnlijk is, maar noodzakelijk om onder het geloofsdogma uit te komen en van PTSS te genezen. Ik zou haar zeggen dat ondanks dat ze veel ziek zal zijn, dat ze in het ziekenhuis een liefde zou ontdekken. Namelijk de liefde voor muziek. Het zou de operaties en behandelingen dragelijk maken. Muziek zal haar hoop geven, omdat de teksten haar kracht geven en de tonen haar gerust zou stellen en tegelijkertijd kracht.

Ik zou haar aan de hand meenemen en haar laten zien dat ze liefde zou krijgen, ook als haar hart gebroken is. Ze zou de liefde van haar leven in haar armen hebben na een ICSI behandeling, zwangerschapsvergiftiging en keizersnede.

Ik zou haar laten zien dat ze ondanks opmerkingen op school en het gepest dat ze van zichzelf zou houden en haar lichaam accepteert, ondanks de gebreken, de littekens en afwijkingen. Ook dat ze haar verlegenheid zou overwinnen en assertief met de juiste woorden de andere hun rake woorden zou uitdrogen.

Ik zou haar vertellen dat alles 'meant to be' is.

Wat zou jij zeggen tegen je jongere ik? Laat je reactie achter onder deze blog.